Nasza siedziba to nie tylko przestrzeń wystawiennicza – to ponad cztery wieki historii!!!
Dwór ufundował członek wpływowego, Śląsko-Łużyckiego rodu von Kittlitz – Johann Christoph (podobno był on komandorem zakonu Joannitów). Szczegóły projektu pozwalają przypuszczać, że jego twórcą był włoski architekt Alberto Antonio z Urbino (przypisuje się mu również projekt ratusza w nieodległym Lubsku). Budowę (a może przebudowę wcześniejszego obiektu – nie jest to do końca jasne) ukończono w roku 1602. We wnętrzach do dziś zachowały się dekoracje (bogato zdobione stropy, malowidło w technice al secco o tematyce myśliwskiej) oraz elementy wyposażenia (wykuty z piaskowca kominek) pamiętające jeszcze pierwszego właściciela.
W wieku XVIII oraz XIX obiekt często zmieniał swoich właścicieli. Przechodził w ręce rodów von Diebitsch, von Stentsch, von Prittwitz - Gaffron, von Dyhern, von Knobelsdorf.
Nasze „skromne progi” (wówczas w posiadaniu Eleonore Charlotte von Stentsch z domu Kittlitz) gościły koronowaną głowę. W trakcie podboju Śląska noc z 16 na 17 grudnia 1740 roku we dworze spędził sam Fryderyk Wielki.
Osiemnastowieczny wygląd budowli uwiecznił na jednym ze sztychów w swej topografii Friedrich Bernhard Werner. Pomimo licznych remontów i modernizacji (pierwsze prace już w XVIII wieku, kolejne po powodzi w roku 1863, ostatnie w latach 1970 – 1974) dwór zachował swój renesansowy charakter. Przyległy od północy park pozwala choć na chwile odetchnąć od zgiełku życia codziennego.
Dwór ufundował członek wpływowego, Śląsko-Łużyckiego rodu von Kittlitz – Johann Christoph (podobno był on komandorem zakonu Joannitów). Szczegóły projektu pozwalają przypuszczać, że jego twórcą był włoski architekt Alberto Antonio z Urbino (przypisuje się mu również projekt ratusza w nieodległym Lubsku). Budowę (a może przebudowę wcześniejszego obiektu – nie jest to do końca jasne) ukończono w roku 1602. We wnętrzach do dziś zachowały się dekoracje (bogato zdobione stropy, malowidło w technice al secco o tematyce myśliwskiej) oraz elementy wyposażenia (wykuty z piaskowca kominek) pamiętające jeszcze pierwszego właściciela.
W wieku XVIII oraz XIX obiekt często zmieniał swoich właścicieli. Przechodził w ręce rodów von Diebitsch, von Stentsch, von Prittwitz - Gaffron, von Dyhern, von Knobelsdorf.
Nasze „skromne progi” (wówczas w posiadaniu Eleonore Charlotte von Stentsch z domu Kittlitz) gościły koronowaną głowę. W trakcie podboju Śląska noc z 16 na 17 grudnia 1740 roku we dworze spędził sam Fryderyk Wielki.
Osiemnastowieczny wygląd budowli uwiecznił na jednym ze sztychów w swej topografii Friedrich Bernhard Werner. Pomimo licznych remontów i modernizacji (pierwsze prace już w XVIII wieku, kolejne po powodzi w roku 1863, ostatnie w latach 1970 – 1974) dwór zachował swój renesansowy charakter. Przyległy od północy park pozwala choć na chwile odetchnąć od zgiełku życia codziennego.
